Kontemplacja (katolicyzm)

Kontemplacja ((łac.) contemplatio – przypatrywanie się, rozważanie^[1]) – szczególny, mający wiele wymiarów, rodzaj modlitwy. Mistyka chrześcijańska uznaje, że możliwa jest jedynie dzięki łasce wiary, gdyż kontemplacja jest spoglądaniem w wierze na Chrystusa^[2]. Chrześcijańskie doświadczenie kontemplacji rozpoznaje zasadniczo trzy etapy jej rozwoju. Zazwyczaj pierwszym stopniem jest kontemplacja nabyta, będąca skutkiem ludzkiego starania wspartego łaską, zwłaszcza modlitewnego rozmyślania nad rzeczywistościami, które ukazuje wiara, np. historią zbawienia. Jest ona spokojnym, miłosnym oddaniem się Bogu^[3]. Drugim etapem rozwoju jest ciemna kontemplacja mistyczna, która jest owocem samego działania Bożego, uwalniającego człowieka od wszystkiego co stworzone. Jest nazywana ciemną, gdyż poprzez nią Bóg odrywa człowieka od naturalnego światła, które czerpał do tej pory ze zmysłów^[4]. Punktem dojścia kontemplacji jest realne doświadczenie i poznanie rzeczywistości Bożej, zjednoczenie z życiem samej Trójcy Świętej. Jest to tzw. kontemplacja wlana oznaczająca działanie łaski w wierzącym prowadzące do stanów ekstatycznych^[5]. Czasem kontemplację utożsamia się z medytacją chrześcijańską.

↑ kontemplacja, [w:] WitoldW. Doroszewski WitoldW. (red.), Słownik języka polskiego, PWN .
↑ KKK, nr 2715 Katechizm Kościoła Katolickiego, p. 2715
↑ Teresa Benedykta od Krzyża OCD 2013 ↓, s. 173-174.
↑ Teresa Benedykta od Krzyża OCD 2013 ↓, s. 178.
↑ Por. Edyta Stein: Byt skończony a Byt wieczny. s. Immakulata J. Adamska OCD (przekład). Poznań: Wydawnictwo „W drodze”, 1995, s. 457-458. Cytat: Życie Boga, które rozwija się w miłującej Go duszy, to nic innego, jak samotroiste życie Bóstwa. Boć przecież oddaje się ona Trójjedynemu. Oddaje się woli Boga Ojca, który w niej jakby na nowo rodzi Syna. Jednoczy się z Synem i chciałaby się w Nim zatracić, aby Ojciec nie widział w niej już nic oprócz Syna. I jej życie zespala się z Duchem Świętym, przekształca się w boski wylew miłości. Taki obraz Boga w duchu stworzonym, uzyskanym dzięki miłosnemu zjednoczeniu w łasce i chwale, nie da się naturalnie porównać z żadnym czysto naturalnym odbiciem..

[Doro-1] kontemplacja, [w:] WitoldW. Doroszewski WitoldW. (red.), Słownik języka polskiego, PWN .

[2] KKK, nr 2715 Katechizm Kościoła Katolickiego, p. 2715

[CITEREFTeresa_Benedykta_od_Krzyża_OCD2013173-174-3] Teresa Benedykta od Krzyża OCD 2013 ↓, s. 173-174.

[CITEREFTeresa_Benedykta_od_Krzyża_OCD2013178-4] Teresa Benedykta od Krzyża OCD 2013 ↓, s. 178.

[BYT-5] Por. Edyta Stein: Byt skończony a Byt wieczny. s. Immakulata J. Adamska OCD (przekład). Poznań: Wydawnictwo „W drodze”, 1995, s. 457-458. Cytat: Życie Boga, które rozwija się w miłującej Go duszy, to nic innego, jak samotroiste życie Bóstwa. Boć przecież oddaje się ona Trójjedynemu. Oddaje się woli Boga Ojca, który w niej jakby na nowo rodzi Syna. Jednoczy się z Synem i chciałaby się w Nim zatracić, aby Ojciec nie widział w niej już nic oprócz Syna. I jej życie zespala się z Duchem Świętym, przekształca się w boski wylew miłości. Taki obraz Boga w duchu stworzonym, uzyskanym dzięki miłosnemu zjednoczeniu w łasce i chwale, nie da się naturalnie porównać z żadnym czysto naturalnym odbiciem..

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]